خردل چاشنی است که از دانه‌های گیاه خردل تهیه می‌شود خردل سفید زرد، سیناپیس آلبا، خردل قهوه‌ای، براسیکا جونسیا، یا خردل سیاه، براسیکا سیاه.
دانه های خردل کامل، آسیاب شده، ترک خورده یا کبود شده را با آب، سرکه، آب لیمو، شراب یا مایعات دیگر، نمک و اغلب طعم دهنده ها و ادویه جات ترشی جات مخلوط می کنند تا خمیر یا سس خردل بیژن رنگی از زرد روشن تا تیره ایجاد شود.
رنگ قهوه ای. خود دانه طعمی قوی، تند و تا حدودی تلخ دارد. طعم چاشنی خردل از شیرین تا تند متغیر است. خردل معمولاً با گوشت، سبزیجات و پنیر همراه می شود.
به ویژه به عنوان چاشنی ساندویچ، همبرگر و هات داگ همچنین به عنوان یک ماده در بسیاری از سس ها، لعاب ها، سس ها، سوپ ها و مارینادها استفاده می شود.
خردل به عنوان خامه یا دانه های منفرد به عنوان چاشنی در آشپزی هند و بنگلادش، مدیترانه، شمال و جنوب شرق اروپا، آسیا، قاره آمریکا و آفریقا استفاده می شود.
اگرچه یک قرن پیش از آن به عنوان نام خانوادگی یافت شد. کاوش های باستان شناسی در دره سند شبه قاره هند نشان می دهد که خردل در آنجا کشت می شده است. آن تمدن تا حدود 1850 قبل از میلاد وجود داشت.
خردل هزاران سال است که در آفریقا و چین استفاده می شود. سبزی خردل در چین به طور گسترده مصرف می شود. خمیر خردل زرد در چین در زمان سلسله ژو که در آن دانه‌های خردل آسیاب شده و خمیر می‌شد، به وجود آمد.
اغلب در دربار سلطنتی در طول سلسله ژو برای کمک به تحریک اشتها برای دوره های بعدی در یک وعده غذایی استفاده می شد. رومی ها احتمالاً اولین کسانی بودند که تهیه خردل را به عنوان چاشنی آزمایش کردند.
آنها آب انگور تخمیر نشده را با دانه‌های خردل آسیاب شده (به نام سیناپیس) مخلوط می‌کردند تا «مغز سوخته»، «مشتم اردنس» – از این رو «مست ارد» درست شود.
