امروزه اگر وارد یک فروشگاه بزرگ شویم، می توانیم مطمئن باشیم که لباس پسرانه در مشهد صورتی و آبی، اسباب بازی ها و اشیای کوچک دیگر برای کودکان است.
مانند کتاب، دوچرخه، جعبه نهار، بازی های رومیزی، اجاق های اسباب بازی، صندوق های پول، حتی کنسول های بازی را پیدا خواهیم کرد. اگر به این اشیا نگاه کنیم جای تعجب نیست که همه بدانند صورتی برای دختران و آبی برای پسران مشخص شده است.
اما چگونه این به یک فکر رایج تبدیل شد؟ از چه زمانی از رنگ ها برای ایجاد تفاوت بین جنسیت استفاده می کنیم؟ و چرا دقیقاً صورتی و آبی را برای ایفای این نقش انتخاب کردیم؟
در دهه 1800 بیشتر نوزادان لباس سفید می پوشیدند و هم دختران و هم پسران تا سن پنج یا شش سالگی لباس یا دامن کوتاه می پوشیدند.
هر چند بین لباس دختر و پسر کمی تفاوت وجود داشت. به عنوان مثال دختران لباس هایی می پوشیدند که در پشت دکمه ها بسته می شد در حالی که لباس های پسران در جلو بنابراین تفاوت جنسیتی فقط در مقیاس کوچک برجسته نشد.
چرا در آن عصر این مهم نبود؟ یک نظریه این است که تشخیص پسران از دختران نسبت به تشخیص کودکان از بزرگسالان اهمیت کمتری داشت. دوران کودکی دوران بی گناهی بود در حالی که بزرگسالی معمولاً به معنای کار سخت بود.
در دهه 1850، رنگ‌های دیگری به جز سفید در لباس‌های نوزاد ظاهر شد، اما تمایزات مبتنی بر جنسیت به کندی پدیدار شد. به عنوان مثال، یک گزارش مد تایمز در سال 1880 می گوید که لباس های پسران و دختران به طور یکسان در سایه های آبی، صورتی، سفید یا بنفش بود.
گزارش دیگری از سال 1892 می گوید که دختران جوان در آن بهار رنگ های مختلفی از جمله چندین سایه آبی می پوشیدند. اما از دهه 1890 سبک لباس پسران و دختران شروع به متفاوت شدن کرد.
